બીજું કંઈ નથી અમે

આગળ સદા જવાની સજા ભોગવી અમે,
જોઈ કિનારા વચ્ચે રિબાતી નદી અમે.

દિલગીર છું છતાં હું ન યાચી શકું ક્ષમા,
માફીની હદથી બહારની ભૂલો કરી અમે.

સુધરી ગયાં તો પણ સદા દુનિયાની દ્રષ્ટિમાં,
ચોર જ હતાં ને એજ હશું હર ઘડી અમે.

મતભેદ સારાં આ હતાં મનભેદથી વધુ,
લડતાં તો લાગતું કે હા, છીએ હજી અમે.

જીભેથી શાહી જખ્મોની ઊડી ન એથી તો
હોઠોની વચ્ચે શબ્દોને ફાંસી કરી અમે.

અજવાળું કાળી રાતનું દેખાશે શબ્દમાં,
હાથે ઉજાગરાની કલમને ગ્રહી અમે.

અંતે પડ્યો ન ફેર કશો, એનો અર્થ શો?
વાતો જીવનની સૌ ભલે કાવ્યે વણી અમે.

મારાથી પહેલાં મારું બધે નામ પહોંચી જાય,
શબ્દોની સાથે એવી કરી દોસ્તી અમે.

લેવાને પ્રાણ શબ્દ ઉપર પાશ નાંખ, યમ!
ના દેહ કે ના શ્વાસ, બીજું કંઈ નથી અમે.


ડૉ. વિવેક મનહર ટેલર

કાશ ! એવીયે અદીઠી પળ મળે

‘સ્થળ’ કહું તો ‘રણ’ મળે,જો ‘જળ’ કહું – ‘મૃગજળ’ મળે,
આ નગરનું વ્યાકરણ - જો ‘મળ’ કહો તો ‘ટળ’ મળે !

ભીડ એ રીતે ગળી ગઈ છે નગરનાં લોકને
કે મળો જેને તમે, અંદરથી એ વિહવળ મળે.

શી રીતે ઇન્સાન આ અલગાવવાદી થઈ ગયો?
મસ્તકો ચીરું તો શેં સૌના દિમાગે વળ મળે.

ઝંખું છું જોવા હું મોંહે-જો-દડોના અશ્મિઓ,
શક્ય છે ઈચ્છી છે જે એ ત્યાં મને સળવળ મળે.

ને સમુંદરમાં ય જો લોહી ભળે, ખળભળ મળે,
ચંદ્રની સૌ કોશિશો બાકી હવે નિષ્ફળ મળે.

ઈચ્છું એ સગપણ લગી ઈચ્છેલી રીતે જઈ શકું,
એક, એવી એક, બસ ! સાચી મને અટકળ મળે.

કો’ ખભે સર ટેકવી વિશ્વાસે શ્વાસો લઈ શકું,
આયખામાં, કાશ ! એવીયે અદીઠી પળ મળે.


ડૉ. વિવેક મનહર ટેલર

એવા પહાડ કંઠમાં સંઘરી રખાય નહિ

સપનામાં આવી ગઈ છે તું, પાછાં જવાય નહિ,
કોશિશ છે મારી, આંખ હવે ખૂલી જાય નહિ.

ભૂલોનો છેદ કાઢીને માંડો નવું ગણિત,
એ રીતે તો આ દાખલો પાછો ગણાય નહિ.

જીવનની કબ્ર તંગ રહી છે સદૈવ, દોસ્ત!
મનફાવે ત્યારે લાશથી પડખું ફરાય નહિ.

જીવનમાં એક પળ કદી એવી ય આવશે,
પાછાં જવાય નહિ અને આગળ વધાય નહિ.

દિનરાત મેં વલૂરીને નાસૂર કીધાં છે,
એવા આ દર્દનો હવે કોઈ ઉપાય નહિ.

પડઘાંની સાથે ખેંચીને લઈ આવે જે તને,
એવા પહાડ કંઠમાં સંઘરી રખાય નહિ.

મુજ શબ્દદ્વાર ખુલ્લાં છે, તું કાવ્ય થઈને આવ,
અંતિમ છે શ્વાસ, મરતાંને કંઈ ના પડાય નહિ.


ડૉ. વિવેક મનહર ટેલર

પાણીના બુદબુદા સમું જીવન...

ધબકાર અડધો એ ઘડી-પળ ચૂકી જાઉં છું,
જ્યારે અમસ્તું પ્યારમાં હું જીતી જાઉં છું.

પાણીના બુદબુદા સમું જીવન હવે થયું,
આવ્યો જરા સપાટીએ કે તૂટી જાઉં છું.

તૂટેલી ડાળ છું હું, ફરી જોડી ના શકો,
રોપો ધરામાં તો ફરીથી ઊગી જાઉં છું.

દર્દીનો હું ઇલાજ છું, મારો ઇલાજ શો ?
મુજ દર્દના ઇલમ બધાં શેં ભૂલી જાઉં છું ?!

હળવાશ જે હતી એ શું સંબંધની હતી ?
તૂટી ગયો એ જે ક્ષણે, હું ઝૂકી જાઉં છું.

છે વાંક એનો શું, જો શિરચ્છેદ મુજ થયો,
હુંજ શિશુપાલની હદો ઉલ્લંઘી જાઉં છું.

તસતસતા ફાટફાટ નગરની આ ભીડમાં,
શોધું છું હું મને ને મને ભૂલી જાઉં છું.

શબ્દો શું મારાં શ્વાસ હતાં ? જ્યાં ખતમ થયાં,
પુરૂં થયું જીવન, હું તો બસ જીવી જાઉં છું.


ડૉ. વિવેક મનહર ટેલર

પાર્કિન્સન ના અંતિમ તબક્કા ના દર્દી ની ગઝલ

પંગુતાને આ અમે એવી તો પહેરી લીધી છે,
વાણી પણ ખુદની તમારી જીભને દઈ દીધી છે.

વાતો ને ગાળો અને અપમાન લોહીથી યે લાલ,
પીધી છે, પીધી છે, મેં તો જિંદગીને પીધી છે.

તુજ વિના હાલી શકું, હાલત નથી એ મારી તોય
આંગળી તારા તરફ કહી ને બિમારી ચીંધી છે.

જિદ્દ છે તારી ઉપેક્ષાની, અપેક્ષા મારી જિદ્દ,
કોની લીટી બેમાંથી કહો તો વધારે સીધી છે !

રહી ગયેલાં શ્વાસનો બોજો હતો કે શું ખભે ?
કે પછી વધતી પીડાએ વક્ર રેખા કીધી છે ?!

હાથ મારો ઝાલે તું એ ઝંખના કાયમની છે,
ભૂલ્યો, પણ મેં ક્યાં કદી મારી હથેળી દીધી છે ?

સૂર્ય પેઠે હું ઊઠી શકતો હતો પણ તે છતાં,
સાંજ ને કાયમ મેં મારી કાખઘોડી કીધી છે.

હું મરું ત્યારે દિલે ખટકો જરી થાશે નહીં,
શું ઉપાધિ આ બધી સાવ જ અકારણ કીધી છે?!


ડૉ. વિવેક મનહર ટેલર